10. Fort Kochi.

Vanmorgen nog even voor de zekerheid gekeken naar de staat van mijn huid. Zeker verstandig om vandaag niet langer dan een uurtje in de namiddagzon te liggen. Daarom de knoop doorgehakt en de Lonely Planet opengeslagen op Fort Kochi. Op Tripadvisor een leuk restaurantje uitgezocht, fles water in de tas, mobiel en portemonee. Zodra ik had ontbeten kon ik gaan. Bij het ontbijt ontmoette ik een goed Engels sprekende Parijzenaar. Ik vroeg aan hem of hij hier ervaring had met Uber. Volgens hem ging dat niet lukken. Na het ontbijt toch maar even geprobeerd. En tot mijn verbazing gaf de app een prijs van 330 roepies en hij kon er over 4 minuten zijn. En ja hoor, voor dat ik goed en wel beneden was stond hij al voor de deur. Mooi autootje, lekker koel door de AC. Ruim een half uur later stonden we aan het eind van de 26 km lange rechte weg, in Fort Vypin. Aan de overkant van het water ligt de uiteindelijke bestemming Fort Kochi.

Maar hier staan aan het water, net als aan de overkant, de voor Kerala kenmerkende Chinese visnetten. Voordeel hier is dat je er zonder er voor te betalen dicht bij kan komen en goed kan zien hoe het werkt. Van Muhammed heb ik begrepen dat het in Fort Kochi wel anders is. Op Facebook heb ik 2 videootjes geplaatst omdat beelden soms meer zeggen dan lange stukken tekst. Deze methode van vissen, die we ook wel in Vietnam hebben gezien, is ooit door handelaren afgekeken van vissers in het rijk van Kublai Khan (1400 voor Chr.). Deze arbeidsintensieve manier van vissen levert per keer maar enkele visjes op. En dan moeten de vissers snel zijn, want anders hebben de witte reigers ze al opgeslokt. 

Hierna een kaartje gekocht voor de veerboot, die al klaar lag om te vertrekken. Gelukje dus! In Fort Kochi maar gaan lopen. In een straatje sprak een winkelier me aan. Hem vroeg ik wat ik persé moest gaan bekijken. "Het Hollandse paleis en de joodse synagoge" was zijn reactie. De route kon niet missen. Rechtdoor tot aan het water en dan alsmaar rechtdoor tot aan het paleis. Het zou zo'n  2 km zijn. Op pad dan maar!

Het was al half elf. Het was al behoorlijk warm. Ik had een fles koud water bij me, maar ik had niet gedacht om mijn armen in te smeren. In een coöperatie, opgezet voor en door vrouwen, heb ik een flesje zonnebrandcrème gekocht en zag ik ook nog een zakje nootmuskaatbolletjes. Hier kost het zakje met 15 bolletjes 65 cent. Een koopje! Het meisje ook nog helemaal blij, ik was haar eerste klant die dag. Ik het gevoel een goed doel te hebben gesteund.

Ingesmeerd en wel weer op pad. Twee kilometer kan dan wel een behoorlijk eind zijn in die warmte! Maar ik ben er gekomen. Het pand is ooit gebouwd door de Portugezen, de eerste bezetters van Kochi en in 1555 geschonken aan de Raja van Kochi, als bewijs van goede wil. De Hollanders hebben het in 1663 gerenoveerd en sindsdien is het bekend als het Dutch Palace. Van buiten stelt het niet zoveel voor, binnen mag er niet worden gefotografeerd. Als je al veel schitterende paleizen hebt gezien in Radjasthan, dan valt dit een beetje tegen. De entree was 5 roepies, maar omdat de man achter de kassa geen wisselgeld had van 10 roepies kreeg ik het kaartje zo. De Joodse synagoge was vanwege sabbat gesloten. Het was inmiddels al 11.30, dus ik vond het mooi geweest. Op weg naar het restaurant Oceanos, dat hele goede recenties had op Tripadvisor. Maar wat kan een mens zich vergissen in afstanden! Op de stadsplattegrond leek het allemaal wel mee te vallen, maar in werkelijkheid ......

Op een zeker moment aan een mevrouw de weg nog even gevraagd. Ze sprak geen Engels en hield de net langsrijdende tuktuk aan. De toeriste achterin kende het restaurant en zij dat ik in moest stappen. Zij moest vlak in de buurt zijn, de chauffeur wilde me daarna vast wel even brengen. Nu weet ik dat het link is, maar ik was moe en ben gaan zitten. Toch nog een heel eind verder stapte de aardige vrouw uit en was ik overgeleverd aan de o zo vriendelijke chauffeur. Hij zette zijn tuktuk aan de kant om me aan de hand van een verschoten papier te wijzen op al het moois waar hij me wel naar toe wilde brengen. Ik zei dat ik toch liever wilde gaan eten. Dat was ook goed. Hij bracht me naar het restaurant. Helaas pindakaas, het ging pas open om 13.00 en het was 12.05. De chauffeur wist er wel wat op. Ik vroeg hem wat het moest gaan kosten. Hij lachte en zei dat dat wel komt, "if you're happy, I'm happy ".

Eerst heeft hij me afgezet bij het museum van het bisschoppelijk paleis. Particulier katholiek bezit, dus 40 roepies entree. Na een kwartier waren de kunstschatten wel bekeken. Toen door naar Dhobi Khana. Dat had ik niet willen missen! De Hollandse bezetters haalden rond 1720 mensen vanuit naast liggende provincies om voor hen de was te komen doen. Nu nog steeds wordt hier de was gedaan, nu met name voor hotelletjes en home stays. Oude mannen staan tot hun knieën in het water om de was te schrobben op een steen, de vrouw die de was stond op te hangen was volgens m'n chauffeur 80 jaar. De vrouw die aan het strijken was vertelde dat ze 68 was. Zo gaan ze hier dus om met hun bejaarden! Blij dat ik dit heb kunnen zien.

De volgende stop was om het inkomen van de chauffeur wat op te krikken met wat commissiegeld. Ik werd afgezet bij de gebruikelijke toeristenwinkel. Ze verkopen hier voor ieder wat wils. Kleding, tapijten, juwelen, goden in alle soorten en maten. Ik ben om mijn chauffeyr te steunen even de winkel rond gelopen. Om toch een beetje geïnteresseerd te doen vroeg ik of hij een medicin buddha had. Een kastje ging open en er kwam een 15 cm koperen beeldje uit. Inderdaad een medicin buddha. "Wat kost het?" "Dit is een antiek exemplaar en kost 38.000 roepies", zei hij zonder blikken of verblozen. Ik was wel blij met die prijs, want € 475,- kosten al mijn buddha's bij elkaar nog niet. Bovendien was er niets bijzonders aan. Toen ik zei dat ik dit te duur vond zakte de prijs naar 31.000 roepies, maar € 385, is nog veel te duur. Er zou een nul aan de achterkant afmoeten. Dat heb ik hem, zelfs na aandringen van zijn kant, niet gezegd. Ik wilde niets kopen, ik wilde alleen nu eten. Ik kreeg zijn kaartje mee en ben snel naar buiten gelopen. Het was inmiddels 13.00, dus terug naar het restaurant. Daar wilde de chauffeur persé op me wachten om me naar de ferry te brengen. Vooruit dan maar.

De goede reputatie is het restaurant dubbel en dwars waard. De viscurry was heerlijk. Als het niet zo ver was zouden we hier zeker naar terug gaan. Toch wel erg comfortabel om na de maaltijd zo in de tuktuk te kunnen stappen. Na vriendelijk afscheid te hebben genomen van mjjn chauferende gids heb ik hem 200 roepies gegeven. "Happy?" vroeg ik hem. "Happy", zei hij lachend.

Na opnieuw voor 3 roepies, zo'n 40 cent, een kaartje voor de ferry te hebben gekocht en een half uurtje wachten stond ik om 14.30 weer aan de overkant. Een Uber bestellen gaat niet zonder lokaal simkaartje, dus op een tuktuk chauffeur afgestapt. "Wat kost het naar Cherai beach?" "480 roepies" . Toen ik zei dat ik vanmorgen voor 330 roepies in een Uber met airco hier naar toe was gekomen, maar dat ik het voor 400 roepies zou willen doen, zakte hij 30 roepies. Toen ik wegliep met de medeling dat ik dan toch een Uber ging zoeken, kwam hij achter me aan en riep iets tegen de chauffeur van de tuktuk vooraan. Die knikte, waarop de man tegen mij zei dat hij het wel deed voor 400. Snel ingestapt en daar gingen we!

Onderweg vroeg ik of hij een wineshop wist om bier te kopen. Hij knikte. En laat nu een paar honderd meter van ons hotel zo'n winkeltje zitten. Snel een paar biertjes aangeschaft en nog een fles whiskey voor de komende 2 weken. Een kwartiertje later lag ik op het strand!

Op de valreep nog even met Wilma kunnen kletsen. Ze zat al in het vliegtuig en hoopte op tijd te kunnen vertrekken. Er bleek toch nog 15 minuten oponthoud te zijn. Duimen dat ze haar aansluiting gaat halen. Het zal heel krap worden. Morgenochtend vroeg hoop ik dat ze er is!