25. Weer thuis!

Onze vlucht naar Mumbai vertrok keurig op tijd. Op de prachtige, moderne luchthaven van Mumbai heb ik bij het inlichtingenloket gevraagd of er een lounge was waar we de 8 uur wachttijd konden overbruggen. Die was er inderdaad. Er werd een telefoontje gepleegd en 5 minuten later kwam een man die ons en enkele andere reizigers naar een andere verdieping bracht. Je kan kiezen uit een aantal arrangementen, waaronder een paar uur slapen in een soort van cocon. Wij kozen voor 3 uur in een riante stoel, toegang tot het buffet en gratis WiFi  tegen betaling van zo'n € 20,- 

Uiteindelijk hebben we er ruim 4 uur gezeten. Toen nog wat winkelen voordat we naar de gate gingen. Zonder vertraging zijn we rond 08.00 uur geland op Schiphol. De douane pikte mij eruit om de koffer te scannen. Deze moest open omdat hij een verzameling kleine flesjes had gezien. Nadat ik had uitgelegd dat het homeopathische geneesmiddelen waren voor eigen gebruik mochten we vertrekken. 

Tot onze verrassing stond Sanne op ons te wachten. Zij ging door naar haar werk en wij met de trein naar huis. Merlot was weer heel blij dat hij ons zag. Sanne had ons al in India gewaarschuwd dat het niet zo goed ging met Merlot. Zij was op vrijdag gebeld door de oppas en had hem opgehaald omdat hij niet wilde eten en erg was afgevallen. Ze was met hem naar de dierenarts gegaan. Deze had geconstateerd dat zijn hart het niet goed deed. Hij adviseerde om naar een dierenarts in Noordwijkerhout te gaan om een echo te laten maken. Dat heb ik 's middags gedaan. Helaas constateerde deze arts dat Merlot een gedilateerd hart heeft en cardiomyopathie, oftewel een hart met veel te dikke wanden, kleppen die lekken en een hartslag van meer dan 200 slagen per minuut waarbij het hart niet goed pompt maar fladdert. De medicijnen die hij het weekend al had gekregen helpen zijn hart om wat effectiever te slaan. Het is een ziekte die je bij Bordeauxdoggen vaker ziet. Er is helaas niets aan te doen. Merlot is al 9 1/2 jaar, terwijl dit ras gemiddeld maar 8 jaar wordt. We moeten dus blij zijn dat we hem nog hebben. Gelukkig eet hij weer bijna normaal en is hij niet meer zo graatmager. Hij is niet benauwd en heeft geen pijn. Hij wil zijn bal mee als hij naar buiten gaat en blaft weer tegen de mensen die langslopen. Door inspanning te voorkomen hopen we dat met de medicijnen we hem nog een tijdje bij ons kunnen houden.

Tot slot van deze blog, wil ik jullie allemaal danken voor de belangstelling en jullie berichtjes. Ik heb de foto's nu in de tekst geplaatst. Het was even een klusje, maar het bracht weer al die mooie herinneringen aan onze fantastische reis naar boven. We hebben nog geen idee waar de volgende lange trip naar toe zal gaan, maar ik beloof dat ik weer een blog zal bijhouden.