7. Op avontuur.

Dat het avontuur door zou gaan is tot het laatste moment onzeker gebleven. Van tevoren was natuurlijk aan alle voorwaarden voldaan. Kopie van mijn paspoorten visum was opgestuurd. Duidelijk was gemaakt dat ik homeopaat was En alleen kwam kijken hoe het medische team werkte. De toestemming was uiteindelijk verstrekt. Maar een paar dagen geleden is er iets vreselijks gebeurd. Een jongen van de tribe heeft rijst gestolen omdat hij honger zou hebben gehad. Toen hij in het bos de rijst aan het koken was hebben boze bewoners van het dorp waaruit het de rijst had gepikt hem ontdekt en in elkaar geslagen. Hij is aan de gebolgen daarvan overleden. De situatie was nu erg gespannen omdat de overheid in de media het verwijt kreeg dat ze blijkbaar de leden van de tribe onvoldoende zouden voorzien van voedsel en veiligheid. Nu dus een buitenlander toelaten zou misschien nog meer problemen geven. Uiteindelijk werd gelukkig de toestemming niet ingetrokken.

Om 03.25 belde de receptionist voor mijn wake-up call. Ik was al een paar keer wakker geworden om op mijn horloge te kijken of het al tijd was. Fris en fruitig thee gezet en gedoucht. Mijn spullen gecheckt, thermos gevuld met ijsblokjes en water, telefoon is opgeladen, paspoort zit in mijn zak met de rits dicht. Muhammed is een man van de tijd. Een man naar mijn hart Om 3.55 belt hij via Whatsapp dat hij voor de poort staat. De wachter zit in z'n hokje te slapen als ik er aan kom. Hij verblikt of verbloost niet als hij me ziet. Alsof hij iedere nacht het hangslot van de poort moet openen voor een Europeaan die vervolgens bij een Indiër achterop de motor stapt. 

In het holst van de nacht gaan we op weg, het avontuur tegemoet! Het verbaast me hoeveel mannen je al ziet. Voor hun huisje zittend, op de fiets, of net als wij op de motor.

Na 3 kwartier parkeert Muhammed om 04.45 de motor. Hij zegt dat de anderen ons om 05.30 zullen ophalen. Hij wilde niet te laat zijn, want je weet maar nooit. Misschien krijgen we panne onderweg of zit het verkeer tegen. Hij stelde voor rustig een kopje thee te gaan drinken om de hoek. Met een hartige donut erbij ging dat er prima in. Om 05.15 stonden we weer op ons plekje. Muhammed vertelde dat het gebouw waar we voorstonden het hoofdkwartier was van de afdeling homeopathie van de overheid van Kerala. Op het pleintje was het al een drukte van belang. De straatveger stond wat afwezig het vuil van hier naar daar te vegen. De restaurantjes die ook ontbijt serveren deden de luiken omhoog. De vuilniswagen kwam langs. Een open truck met 2 mannen in de bak, 2 mannen die de zakken en een ton die klaarstonden de laadbak in moesten tillen. Eén van de mannen had ter beschermijn plastic zakken om zijn handen gebonden. In de bak werden ze leeggegooid. De zak werd op straat gegooid en opgepikt door een jongeman op een motor, de ton werd aan de kant gezet. Door het drukke verkeer reed de truck naar de overkant van de brede straat. De motormuis er achteraan. En daar speelde zich hetzelfde af. Motormuis had al een flinke stapel zakken voor op zijn tank. Muhammed vertelde dat het vuilnis in de achterbak al zoveel mogelijk wordt gescheiden. Efficiënt maar wel smerig werk!

Inmiddels was het Indiaas kwartiertje al ruim achter de rug dus rond 05.50 belde Muhammed maar eens op om te vragen waar ze bleven. Eén van de dames was nog niet gearriveerd, daar was het wachten op. Uiteindelijk werd het 06.30 voordat de auto arriveerde. Behalve de chauffeur zaten er nog 2 vrouwelijke artsen in de auto en een assistente. Onderweg hebben we nog een verpleegkundige opgepikt. Met de auto vol verlieten we al snel de drukke wegen. Uiteindelijk stopten we rond 08.00. Daar voegden zich nog 2 mannen bij ons, waarvan 1 de chauffeur was van de jeep die naast ons stond. Dozen en een grote koffer werden overgeladen in de jeep. Gezamelijk hebben we in het restaurantje een traditioneel Indiaas ontbijt gekregen. Gestoomde rijst met kokos, een droge mix van linzen, wat sausjes en een krokante papadum die je over de rijst moest brokkelen. Van mijn buurvrouw kreeg ik nog een banaan uit Kerala, oranje en stevig maar erg lekker, om er ook doorheen te kruimelen. Prima te doen met elkaar!

Na het ontbijt een klein stukje teruggereden. Daar bleek een oversteekplaats te zijn. Twee puntige kano's waren aan elkaar vast gemaakt met daar bovenop een platform. Behendig reed de chauffeur erop en met een lange bamboe stok werd het geheel naar de overkant geboomd. Daar hebben we ons met z'n allen in de jeep gewrongen. Ik zat met Muhammed voorin naast de chauffeur. Muhammed met de versnellingspook tussen zijn benen. Op de terugweg heeft hij een wat andere positie gekozen omdat er wel erg vaak moest worden geschakeld. Op de twee bankjes tegenover elkaar zat de rest van de crew. In totaal dus 9 mensen plus bagage!

Het gebied waar we doorheen reden is alleen toegankelijk voor de leden van de tribe, medisch personeel als ze zijn aangekondigd en controleurs van de overheid. Er loopt 1 pad, dat deels is geasfalteerd. Maar het grootste deel is rotsachtig en er zitten maar heel weinig horizontale stukken tussen. De totale route naar het dorp Kallelymedu was volgens een bord bij de "pont" 5 km. We hebben er bijna anderhalf uur over gedaan!

De nederzetting bestaat uit ver uiteenliggende eenvoudige huisjes. Stukken van de bush zijn veranderd in ananasplantages of rubberbomenplantages. Bij de huisjes zijn ook wat andere planten, bomen en struiken voor voedsel en kruiden. Voor een belangrijk deel zijn ze zelfsupporting. Ze verdienen wat geld door het verkopen van producten die ze verbouwen en de verkoop van de rubber. Het totale gebied is een beschermd natuurreservaat. De chauffeur had de dag ervoor nog een olifant gespot. Maar ook een roofdier als de jaguar heeft er zijn leefgebied. Helaas is het enige wilde dier dat wij hebben gezien een klein hertje geweest dat vlak voor de Jeep het pad overstak.

Deze tocht wordt door een crew van wisselende samenstelling iedere maand gemaakt. De meeste hadden het al vaker gedaan en wisten dus wat er moest gebeuren. Snel werden de dozen en de koffer uit de Jeep gehaald. In een lokaal werden tafels klaargemaakt om daaraan het consult te kunnen doen. De medicijnen werden uitgestald en de koffer bleek een verzameling van verschillende potenties van homepatische geneesmiddel in oplossing te bevatten. Een paar druppels ervan op een aantal tabletten of korrels en het middel is klaar om mee te geven. Een grote banner werd opgehangen om duidelijk te maken dat een consult gratis is en dat het geheel onder supervisie is van de overheid.

Toen alles klaar stond waren de eerste vrouwen al gearriveerd. De mannen waarmee ik buiten al kennis had gemaakt lieten zich binnen niet zien. Opvallend was het aantal jonge vrouwen met 1 of 2 kinderen. Omdat de gemeenschap zo gesloten is komt inteelt nog al eens voor.

Muhammed zat met mij als toehoorder aan een tafel, de beide andere artsen deelden een tafel. Van enige privacy was dus volstrekt geen sprake. Maar dat was geen enkel bezwaar. Rustig op hun beurt wachtend bij de dokter of bij de uitgifte van de medicijnen stonden ze te keuvelen.

Toen de laatste dames hun medicijnen hadden gekregen en het lokaal dus bijna leeg was, kwam de groep mannen binnen. Ook voor hen bleek het een sociaal uitje. De chief stond in de deuropening alles nauwkeurig te observeren. Toen de laatste man van onze tafel wegliep kwam ook hij bij ons aan tafel zitten. Hij was wat doof, dus dorpelingen in de rij hielpen een beetje. Toen hij na een paar minuten zijn dossierpapiertje met het geneesmiddelenvoorschrift had gekregen schuifelde hij naar het begin van de rij omdat hij als chief natuurlijk niet hoefde te wachten.

De dames van de crew hadden inmiddels al een paar tafels klaargemaakt voor de lunch, die ze hadden meegenomen uit het restaurantje waar we hadden ontbeten. Ik heb weer eerst afgekeken hoe het moest. Eerst het vierkante pakketje, gewikkeld in een krant, opgevouwen. Daarin zat in vetvrij papier gewikkeld de rijst. Voor iedereen was er een plastic zakje met een curry van stukjes kip. Voor de vegetariërs een eigen tafel en zakjes met een vegetarisch gerecht. Voor ons allemaal en scherp sausje en een zure. Er overheen werd weer papadum verkruimeld. Erg lekker!

Om 14.00 was de jeep weer ingeladen en hebben we afscheid genomen van de chief en zijn mannen. Onderweg nog even gedold bij een huis op een paal. Natuurlijk moest ik als eerste het wankele trapje op. Halverwege heb ik het maar opgegeven. Voor hetzelfde geld breekt zo'n vastgebonden treetje af en lig ik een paar meter lager in de kreukels! Ondanks dat de tocht door de wildernis weer prachtig was, was ik toch blij dat we na anderhalf uur bij het pondje waren. Aan de overkant had Muhammed voor ons allemaal een lemonsoda besteld. Er bleek in plaats van suiker zout te zitten. Heel gezond om het uitgezwete zout weer aan te vullen, zodat we de volgende rit terug weer goed konden doorstaan. Niet zeuren dus en opdrinken! Ja, dokter!

Onderweg hebben we al 2 dames en een man afgezet. Het was al donker toen we met zijn vieren werden afgezet bij de metro van Kochi. Een hele moderne, met op diverse plekken de mogelijkheid om je mobiel op te laden! Muhammed en ik hebben na een minuut of 10 afscheid genomen van de twee andere artsen en uitgestapt. Het ritje had 30 roepies gekost, ongeveer 40 cent.

Vlak buiten het station stond de motor voor het allerlaatste stukje. Het avontuur was al weer over. Maar het was genieten en onvergetelijk geweest. Om 21.30 stapte ik mijn hotel weer binnen. Op mijn kamer nog lekker gegeten en een biertje gedronken. Muhammed fotografeert graag. Uit zijn verzameling, aangevuld met eigen foto's heb ik een keuze gemaakt om te uploaden op Facebook, zodat jullie ook wat beeld hebben van mijn belevenissen. Als ik terug uit India ben zal ik ze integreren in de blog.