8. Tegenslag
Toen ik vanmorgen op mijn mobiel keek zag ik dat Muhammed gisteravond laat nog een foto had gestuurd van zijn rechter enkel in drukverband. Gisteravond had hij zich verstapt, vlak voordat we bij de motor waren. Ik had hem nog opgevangen. Het leek toen mee te vallen. Toen hij thuis was werd hij gebeld door zijn lievelingsoom. Zijn vrouw was plotseling opgenomen in het ziekenhuis en of Muhammed hem naar het ziekenhuis wilde brengen. Doordat hij met zijn rechtervoet moet gasgeven ging de voet steeds meer pijn doen en thuisgekomen was de voet ook dik geworden.
Hij wilde toch naar de kliniek komen en zou een autoriksja nemen. We hadden al afgesproken dat ik met de bus zou komen. Op een papiertje had hij geschreven waar ik er uit moest. Vanmorgen dus na het ontbijt de straat uit en even naar links. Daar was de halte. Ik zou een gekleurde bus moeten hebben. De eerste bleek niet de goede maar de tweede wel. Probleem was dat de bus eigenlijk al meer dan vol was. Op de eerste traptrede dan maar blijven staan! Goed vasthouden is dan wel geboden. Maar wat doe je als de kaartjesverkoper 20 roepies van je wil? Toch maar mijn portemonnee uit mijn zak gehaald en even gewacht tot we op een recht eind waren om snel de benodigde biljetten te pakken. Les geleerd! Zorg dat je het geld los in je zak hebt.
Onderweg zag ik Muhammed op een riksja staan wachten. Dat ging blijkbaar niet makkelijk want ik zat al zeker 10 minuten achter het bureau in een boek dat Muhammed heeft geschreven te lezen, voordat hij kwam aanstrompelen.
Gelukkig was het niet zo'n hele drukke ochtend. Om 13.30 waren we klaar en hebben de laatste patiënt gevraagd voor ons een autoriksja te regelen. Twee minuten later zaten we in een moderne versie van de ouderwetse riksja. Hij heeft ons naar het ziekenhuis gebracht waar we iedere keer langsreden op weg naar de kliniek. Op de tweede verdieping was de afdeling radiologie. Bij de receptie stelde Muhammed zich voor als dokter. We mochten meteen de rontgenkamer in. Binnen 3 minuten stonden we weer buiten. Op naar de administratie waar 200 roepies moest worden afgerekend. Toen we weer bij de receptie aankwamen werd de foto meteen gebracht. Tegen het licht gehouden was de conclusie snel getrokken: geen fractuur! Gelukkig!
Muhammed vertelde dat voor de meeste onderzoeken, rontgenfoto's, echo's, bloedonderzoek, etc. geen verwijsbrief nodig is. Als je over je foto wel het oordeel van een arts wil betaal je 50 roepies extra. Dat zorgt ervoor dat nogal wat louche particuliere bedrijfjes dit soort onderzoeken aanbieden. Muhamned vertelde dat eens hetzelfde bloedmonster werd aangeboden bij 4 verschillende bedrijven, waarbij de uitslag 4 keer beduidend verschilde.
Weliswaar was de voet gelukkig niet gebroken maar de pijn was er nog wel. Met pijn in het hart hebben we daarom besloten dat het geplande bezoek van morgen aan de houseboat met de drijvende homeopathische kliniek niet door kan gaan. Heel jammer, maar dit is overmacht. Hij moet nu rust houden met die voet en dat zou morgen zeker niet kunnen. Troost voor mij is dat de komende vakantie wordt afgesloten met 3 dagen op een houseboat. Dus de backwaters van Kerala ga ik dan met Wilma samen bekijken.
Morgenochtend daarom met mijn bagage naar het hotel aan het strand. Ik maak er een extra toeristisch dagje van. Behelpen, maar je moet er iets van maken toch?
