20. Grote tegenstellingen

Vanmorgen zijn we op bezoek geweest bij een bronsgieter en zijn zoon. De zoon is de 20ste generaties van deze familie die dit ambacht uitvoert. Vader heeft uitgebreid uitgelegd dat hij werkt volgens de verloren wastechniek. Eerst wordt een beeldje geboetseert van bijenwas. Voor de verhoudigen van bijvoorbeeld armen en benen zijn standaardvoorschriften. De bijenwasbeeldjes worden ingepakt in klei en in de zon gedroogd. Dan wordt de mal van klei verhit en loopt de was eruit. In de mal wordt dan brons gegoten. Na een aantal dagen wordt de mal kapotgeslagen en komt de ruwe vorm van het beeldje tevoorschijn. De detaillering vereist dan de hand van de meester, maar wel weer naar eeuwenoude eisen. Het brons dat wordt gebruikt is een legering van zink, tin, koper en zilver. Eigenlijk hoort er ook goud is om de 5 elementen te vertegenwoordigen, maar dat is tegenwoordig te kostbaar. Ik heb van Wilma van deze kunstenaar een Ganesha gekregen met een hoger zilvergehalte dan normaal. Het is door oxidatie bijna zwart, terwijl bij een hoger gehalte koper een groene gloed over de beeldjes hangt. Heel blij mee!

Gisteren hebben we de grootste tempel van Zuid India bekeken. Vandaag bracht Murjli ons naar een dorpstempel, iets buiten het dorp. Door een poort kwamen we op een pad waarlangs beiderzijds aardewerken beelden stonden van paardjes of in ieder geval de resten ervan. Halverwege stonden wat grotere beelden van een paard en een olifant. De priester, die achter ons aan was gelopen maakte ons duidelijk dat we daar onze slippers moesten achterlaten. Verderop zat een grote groep aapjes in de boom boven het pad. Heel heldhaftig daarom maar even achter de priester aan verder gelopen. Met wat dreigende gebaren met een sikkel die hij bij zich had en wat gesis trok de groep zich iets terug. Aan het eind van het pad stonden op een laag muurtje een aantal beelden. De priester stond al klaar met zijn witte as en rood poeder om onze voorhoofden te versieren. Met de 40 roepies leek hij tevreden. Op de weg terug waren de meeste aapjes gelukkig vertrokken. Een bijzondere ervaring!

De volgende stop was in het dorp Kanadukathan of Chettinaadu. In dit dorp woonden vroeger mensen uit de een na hoogste kaste, kshatriyas. Zij waren veelal bankiers en erg rijk. Ze hebben in het dorp enorme huizen gebouwd. Nu worden de huizen nog maar zelden goed onderhouden en is de jeugd weggetrokken.

Het dorp staat ook bekend om heerlijke gerechten waarbij geen groene of rode peper wordt gebruikt, maar gemalen zwarte peperkorrels. In het plaatselijke restaurant, ook weer in zo'n groot huis, hebben we prima geluncht.

Na de lunch hebben we een stop gemaakt in het dorp ernaast. Dat dorp is bekend voor de cementen tegels. Onder een afdakje van palmbladeren stond een familie tegels te maken. Op een glazen plaat wordt een mal gelegd. Hierin wordt de vloeibare kleurstof gegoten. Daarop gaat droog cement en vervolgens nat cement. De tegel is dan zo'n anderhalve centimeter dik. Het geheel wordt een aantal dagen in de zon gedroogd. Dan gaat de mal in een bak met water. Op die manier kan de mal worden verwijderd van de tegel. De tegels schijnen heel sterk te zijn en geexporteerd te worden over de hele wereld. Gekozen kan worden uit diverse patronen. Voor ons demonstreerden vader en dochter hoe een handgeverfde tegel tot stand komt.

Het verhaaltje heeft als titel grote tegenstellingen. Dit slaat natuurlijk in eerste instantie op de tempel die we vandaag hebben bezocht in vergelijk met die van gisteren. Een andere tegenstelling was het weer. We hebben onderweg een serieuze regenbui gehad, na al het zonnige weer. Oveigens is de temperatuur nog steeds rond de 30 graden. In Chettinaadu heben we de enorme huizen gezien en langs de weg kleine hutjes zonder ramen met dakbedekking van palmbladeren. De laatste tegenstelling is ons huidige hotel vergeleken met dat van gisteren. Dat was best aardig, maar de douchekop was lam, zodat je alleen kon douchen door hem te gebruiken als handdouche. De kamer was aardig, maar niet speciaal. Het eten en het ontbijt waren onder de maat.

Vanmiddag zijn we aangekomen in het Heritage Madurai. Een enorme tuin met daarin gebouwtjes waar de kamers in zijn ondergebracht. De meneer die ons heeft ingechekt zei dat hij ons een upgrade had gegeven naar een villa in plaats van een kamer. In een gebouwtje zonder verdiepingen deed hij de kamer open van nummer 2403. Je komt binnen in een ruime living, met een bank en fauteuil en een groot bureau. Hier staat ook de tv. Vervolgens kom je dan in een zeer riante slaapkamer met heerlijk groot bed. De achterwand is geheel van glas en kijkt uit op een grote privé patio met vierkant bad van ruim 3 x 4 meter. Niet om te zwemmen, maar heerlijk om in af te koelen en lekker te weken. Aan het einde van de patio bevindt zich het discreet geplaatste toilet aan de ene kant en een fantastische douche aan de andere kant. In het midden een fraai badkamermeubel met vaste wastafel. Zoiets fraais had ik nog niet eerder gezien! Het is natuurlijk wel behelpen dat ik vannacht naar buiten moet voor het toilet!

Het restaurant is wat minder romantisch als het Metropole in Mysore. Het eten was wel lekker, de keuze iets minder.

Toch heel blij om hier 2 nachtjes te kunnen logeren!